Khon hai tum (als ik Hindoestanen zie, heb ik de neiging om Hindi te praten, dit gaat me niet altijd goed af) en het viel stil. “Het was haar. Niet de goede haar, maar de verkeerde haar. De verkeerde haar die bij mij thuis is… MIJN thuis. Wat doet ze hier?” dacht ik? “Kom maar naar binnen, Dev” zei ze en keek me met haar mooie ogen aan. Met de kado’s voor m'n broertje (een kermis horloge en een echte) keek ik haar onrustig aan niet wetend wat te doen, laat staan te zeggen. Ze was nog even klein als vroeger, “klein maar fijn” zoals alleen zij dat kon zeggen.

Voor de gelegenheid had ze een saree aangetrokken, een eer die ik nooit in levende lijve had mogen meemaken en eerlijk is eerlijk ze zag er echt betoverend uit. Haar stem nog steeds zo lief als vroeger, haar haar nog steeds net over haar schouders. God, wat was ze mooi. Kleine pretoogjes die me met zoveel liefde aankeken. Ik pakte haar handen vast en nam haar mee, naar wat ooit mijn domein was geweest, zodat we rustig konden praten.

Bij de tafeltennistafel aangekomen liet ik haar los, zoals ik haar lang geleden ook had los gelaten.
“Dus hier was je de KONING” zei ze lachend.
Ik moest ook lachen, na al die tijd wist ze het nog. Het was nu toch zeker 2 jaar geleden.
“Waarom heb je me nooit aan je ouders voorgesteld?” vroeg ze.
“Er zijn zo veel dingen gebeurd, Kavita. Teveel, daarom is het daar nooit van gekomen” antwoordde ik.
Ik keek haar aan en ze begon me iets uit te leggen, wat ik al wist…

“Mijn ouders wilden een jongen die zijn studie had afgerond. Daarom waren ze huiverig om je te ontmoeten.”
“Waarom nu wel Kavita?”.
“Tijden veranderen Dev”.
“Ja, Kavita tijden veranderen.” Ik ging aan de andere kant van de tafel zitten en begon haar over Radha te vertellen…
Ze luisterde aandachtig, zoals ze dat vroeger ook deed, als ik weer iets had meegemaakt. We waren zeker een uur buiten, voordat we naar binnen gingen….

Via de achterdeur slopen we naar binnen en eenmaal binnengekomen keek iedereen verrast. Ze ging snel naast haar moeder zitten en begon te huilen. Ik keek haar aan en vertelde de rest wat ik haar zojuist had verteld, over Radha… mijn Radha. Ze leken het niet te begrijpen, en toen m'n oom naar me toekwam wist ik dat er iets mis was. “Je gaat met haar trouwen, Dev”.
Mijn oom is een man die ik zeer hoog heb, en als hij iets zegt dan is het iets wat er gaat gebeuren. Op zoek naar wat hulp keek ik m'n moeder aan en liep naar haar toe.

“Als je het niet wilt, dan gebeurt het niet” zei ze half fluisterend. Ik voelde me goed, goed hoe alleen een kind in de armen van een moeder zich kan voelen. Even was het doodstil in deze drukke woonkamer. Totdat Kavita opstond en zei: “Ma ik wil naar huis”.
Ik keek haar aan en ze kwam met een lach naar me toe: “Kya hua sach hua”. Ik lachte ook, deze woorden had ik haar bij ons afscheid ook gezegd.

“Dev, wordt gelukkig oke” zei ze terwijl er een traan over haar wangen ging. Ik pakte haar vast. “Bedankt”

Devavratha